Baas

‘Vrijheid en gewoon leven met een fysieke beperking.’ Zo staat het op de website. Dit is waar Fokus voor staat. De cliënt heeft de regie over zijn of haar eigen leven en bepaald welke zorg er wordt geleverd. Binnen bepaalde kaders, dat lijkt mij logisch. De vraag welke uitersten die kaders hebben maakt het werk bij Fokus best ingewikkeld. Wat mag wel, wat niet? Wat is gewoon, wat niet?

Dat ik zelf kan bepalen betreffende zorg en ondersteuning is trouwens ook mijn eigen ervaring binnen het project waar ik woon. Helaas blijkt tegenwoordig, maar eigenlijk al een aantal jaren, dat deze vrijheid bij lange na niet meer vanzelfsprekend is. Hierbij baseer ik mij op verhalen die ik via verschillende kanalen lees en hoor. Met een gebrek, of in ieder geval schaarste aan medewerkers als voornaamste reden. Kennelijk mag ik hierbij mijn handen dichtknijpen. Heus, ook in dit project is er een behoefte aan meer ADL’ers. Hoewel ik niet van vergelijken hou - ieder huisje heeft immers zo zijn kruisje - vind ik het nu wel even nodig, zodat ik kan relativeren. Gelukkig woon ik hier en niet in een project waar dus echt een behoefte aan personeel is. Daarboven staat trouwens het besef in Nederland te mogen wonen en niet in Verwegistan.

Waarom medewerkers vertrekken en eigenlijk nog belangrijker, waarom er maar moeilijk vervanging is te vinden? Zeg het maar. Een te laag salaris hoor ik vaak en dat wil ik graag geloven. Maar dat was jaren geleden ook al zo, terwijl er in eerder jaren nog wel meerdere mensen reageerden op advertenties. Waar blijven toch die potentiële kandidaten? Is de gemiddelde werkzoekende misschien verwend? Bevreesd om de handen uit de mouwen te steken? Bang om vieze handen te krijgen? Andersom gezien; is überhaupt wel bekend dat men kan solliciteren bij Fokus? Oftewel, kennelijk moet Fokus qua naam en werkwijze nog bekender gaan worden.

Nu even terug naar het project waar ik woon, naar mijn leven, mijn regie en mijn situatie. Er zijn min of meer 1300 cliënten, die waarschijnlijk allemaal het leven op een eigen manier leven en beleven. Dus laat ik het maar bij mezelf houden. Inmiddels woon ik hier bijna vijftien jaar. Noem mij een stuk meubilair, maar ook zeker een open boek of gewoon heel doorzichtig. In al die jaren heb ik laten zien wie ik ben en vooral wat ik verwacht van de zorg. In principe blijf ik de aanwijzingen geven en neemt niemand anders beslissingen voor mij. Omdat ik hier al zo lang woon, wordt de zorg aan mij in de loop der jaren steeds vaker zonder overleg met mij aan mij gegeven. Dan heb ik het niet over nieuwe medewerkers. Die vragen uiteraard nog aan mij wat de bedoeling is. Maar zij die hier al langer werken, die verlenen zorg aan mij als op een automatische piloot en eigenlijk vind ik dit wel prima. Het scheelt mij een hoop energie, want ik hoef alleen in te grijpen als het niet gaat zoals ik wil. Ben ik passief? Gemakzuchtig? Misschien. Of gewoon snel tevreden.

Ook al kan het niet altijd gaan zoals ik wil, ik blijf de baas over wie ik ben.

- Geert Jan den Hengst